Manuel Fernando González

Aínda que ninguén o dixo e todavía hai moita tea que cortar dentro do Partido Popular, aos dirixentes do partido que fundara Manuel Fraga e levara ao cenit do poder José María Aznar, pícalles a curiosidade estos días por coñecer canto tempo vai continuar no poder Mariano Rajoy, tras dilapidar a súa maioría absoluta e pasarse ao "tancredismo" dende o que intimidou aos seus para que o sigan vendo como a única cabeza de lista posible de cara ás inmediatas eleccións lexislativas. 

Chegou a hora do Rei, que quere dicir a hora das eleccións. Uns comicios nos que a abstención podería ser a gran victoria daqueles aos que a democracia lles estorba e moito. Din os enquisadores que Rajoy volverá a gañar porque agora os únicos que parecen ter un electorado fiel son o PP e IU, que segundo din saben os votantes que ten, mentres que os demais se moven polo afilado coitelo da incerteza. 

Ninguén está, a día de hoxe, convencido de que o debate de investidura servise para achegar posturas entre os distintos partidos e coalicións para un pacto "in extremis" que salve a lexislatura e xere un goberno de coalición entre uns e outros nas súas diferentes variantes.

Recentemente chegado de París, onde ofrecera unhas contas anuais de éxito pola súa xestión na Multinacional Suez e en AGBAR, Angel Simón recibía en compañía da súa esposa aos asistentes ao concerto solidario que, no Palau da Música catalá, ofrecía a Escolanía de Montserrat, co patrocinio da Fundación, que tamén preside este executivo de primeiro nivel mundial, e á que se sumou o President da Generalitat, os ex Presidentes Maragall e Montilla, a presidenta do Parlament, Carme Forcadell e toda unha avalancha de autoridades e VIPS.

Hai que ser un cretino político para irse de vacacións a Estados Unidos en plena folga do Metro de Barcelona cando es o líder do teu grupo municipal e Barcelona está a piques de perder o Congreso máis importante que ten lugar en España.

Houbo foto e ata discursos de matiz patriótico. PSOE e Ciudadanos “atrevéronse " a asinar un acordo "contra natura" ao que non lle concederon credibilidade nin os seus medios afíns. É coma se os Señores Sánchez e Rivera quixeran dicirnos a todos os que non damos un euro polo futuro deste pacto aquilo tan manido de: Centrémonos! 

Comezou a Acaldesa Ada Colau cuestionando, cando chegou ao concello, os posibles beneficios que reportaba o Mobile Word Congress, e cando se deu conta da barbaridade que estaba plantexando, botou o freno de man e esmerouse en desmentirse a sí mesma prestándose á escenificación doutro paripé de benvida. Despois viu, un ano máis, o anuncio por parte dos sindicatos de que convocaba un ano máis unha folga de transportes públicos, que se o ano anterior se arreglou no tempo de desconto, esta vez, nin coa presenza da propia Ada Colau puido pararse, armando o correspondente caos, nunha semana na que todos nos alegrábamos pola inauguración do tramo de metro máis caro da historia da humanidade, que ¡por fin! deixaba aos congresistas dende o aeroporto nunha estación a pé do Congreso. ¿Quén ten a culpa desta vergoña organizativa? Dende logo os que levan apostando por Barcelona estes anos, non, que bastante aguantaron o tipo e enriba buscaron solucións alternativas ao transporte público dos seus visitantes.  

Lo pidió el Fiscal y lo ha aceptado el Juez. Hay que quitarle el pasaporte a Jordi Pujol i Ferrusola, prohibirle que salga de España y se presente cada semana en los Juzgados. Son medidas previsibles para un imputado sospechoso de hacerse millonario presuntamente a costa de negocios nada claros que tienen que ver con el poder que su padre ostentó durante veintitrés años. Presuntas mordidas que también han enriquecido a la mayoría de sus hermanos y madre, y que han arrojado sobre la carrera política del carismático ex President de la Generalitat una sombra de duda que lo ha enfangado ante su pueblo y le hará pasar a la historia de Catalunya como un pésimo dirigente, a la sombra del cual, creció una familia y una casta de amigos nada recomendables.

Rompe a alma ver como decenas de persoas morren de fame en Madaya en plena guerra siria, mentres aquí discutimos polo dereito a decidir ou a presidencia do Congreso. Ninguén parece darse de conta de que o mundo se volveuse tolo, e que camiñamos como zombis polos espazos ficticios que crearon mediocres que ademais presumen de demócratas.

Non me perdoaría ao meu mesmo non lembrar un ano despois o espantoso asasinato dos nosos compañeiros de Charlie Hebdo, quen, aínda esperan, que se resolva o caso aclarando as circunstancias e todos os autores do atentado.

Tanto darlle voltas ao tema, tanto marear o peixe e, ao final, só hai dúas solucións razoables para a gobernabilidade do Estado. Unha, pactar PP, PSOE e Ciudadanos. E dous, convocar novas eleccións. A primeira opción ten, á súa vez, dúas variantes que derivan cara á entrada no goberno dos socialistas, ou sexa, un executivo tripartito con todas as consecuencias que se lle queiran atopar ou, a outra derivada, que consiste en que o PSOE apoie a formación dun goberno estable poida gobernar, polo menos, media lexislatura, pero que quede, como os de Rivera, nas bancadas da oposición civilizada.

Mentres Rajoy e Sánchez prepáranse para sacarse os ollos no debate televisivo da Academia, un contempla con indisimulada envexa como os franceses volven sobre os seus pasos e evitan que a ultradereita xenófoba e neonazi alcance o poder na segunda volta das eleccións rexionais. Para iso, precisamente, serve ese volver votar, que neste país, os nosos partidos e os seus políticos aborreceron históricamente. 

Á campaña electoral queda a recta final do desgaste e, como é lóxico, canibalízase. Os peores instintos dos asesores dos partidos escenifícanse, convidando os candidatos a ir a polo pescozo do seu opoñente máis directo, que é aquel que ousou penetrar no seu hábitat electoral e trata de arrebatarlle a dádiva do voto dos seus tradicionais seguidores. 

O 10 de xuño do 2003 consumouse na Asemblea de Madrid unha das escenas máis vergoñosas do parlamentarismo español. Ese día, dous deputados do PSOE, Eduardo Tamayo e María Teresa Sáez, non apareceron pola Cámara e impediron coa súa ausencia que PSOE e EU alcanzasen a presidencia da cámara e formasen a partir dese momento un goberno de coalición que apartase a Esperanza Aguirre do poder. Aquel día naceu o que se veu a chamar "O Tamayazo", unha maneira de chegar ao goberno pola porta de atrás con aleivosía e traizón manifesta.

Non me gusta falar do islamismo porque o que cada cal crea ou pense, sobre Deus e o mundo no que rezamos, é un asunto privado. Non creo tampouco niso tan en desuso de fieis e infieis que retroalimenta aos intransixentes e aos fundamentalistas. Gústame charlar cos ateos e os agnósticos, porque a súa sabedoría alimenta as miñas crenzas, que tamén as teño. E non entendo, nin creo que alcance a comprender nunca, como en nome de Alá, Jehová ou Jesús pódese asasinar a outro ser humano que naceu para ser feliz e irse deste mundo porque lle chegou a súa hora ou por propia vontade. Son, como se di agora, un pagafantas dos violentos, sempre disposto a gozar da vida e por tanto a que ma quiten porque un fin de semana decida pasalo en París e tomarme un café na terraza do Café Bonne Biere á beira mesmo da rue Oberkampf.

Lía este fin de semana o excelente artigo do meu vello amigo e compañeiro Jaume Reixach sobre as verdadeiras causas do teimosía de Artur Mas polo cargo que agora goza interinamente, que lle leva a aceptar todas as condicións que lle impón a CUP con tal de manterse no cargo aínda que sexa de floreiro. Atribúeas o meu colega de El Triangle, con meridiana claridade, aos intereses xurídicos do Clan Pujol que quere alcanzar un acordo co Estado español, oh sorpresa! para evitarse o cárcere aínda que, agora mesmo ademais dos nosos fiscais e xuíces persíganlles as principais policías do mundo occidental incluídos o Tesouro dos Estados Unidos e a CIA. Se vostedes, ademais, lense o libro que publicou recentemente outro amigo e gran xornalista Antonio Fernández titulado Pujol&Puig. Os incribles negocios e chanchullos de dúas poderosas familias catalanas, entenderán por que un reducido grupo de xornalistas seguimos sen cambiar de liña editorial desde o de banca catalana, e consideramos que de moi boa fe, moita xente de Junts pel Sí están a facer de mamporreros involuntarios de quen a independencia de Cataluña subordínana aos seus intereses económicos e desexan máis que ninguén ter o control da lei dun país independente para manexala ao seu antollo.

Desde logo co meu voto non. Sinto un profundo respecto por quen, dunha forma honesta e desinteresada, defende a independencia das súas ideas, da súa familia ou do seu país, pero ningún por aqueles outros que, roubando aos seus concidadáns, engánanlles e pretenden eludir a lei e a xustiza que ha de ser igual para todos

Mentres o Constitucional se reúne e decide, os independentistas déronse un festín no Nou Camp en plena eliminatoria da Champions. Despois de dicirlle públicamente de todo á UEFA e conseguir que o impresentable de Villar lles autorizase unha tregua, os ortodoxos da estelada --ANC, Òmnium, etcétera-- regalaron varios miles das bandeiras de orixe cubana a quen acudía ao campo para que logo as exhibise estrondosamente ao comezar o partido contra o Bate. Ademais, por se a xolda non fose suficiente, asubiaron de forma estrondosa o himno da Champions para que o organismo europeo se dese de perfecta conta de que aquí os "bos cataláns" non queren aos que lles levan a contraria ao poder establecido, e que lles trae á expectativa que lles pechen ou non o Nou Camp.

"El Parlament i el procés dedesconnexió democràticano se supeditaran a les decisions de les institucions de l'Estat espanyol, en particular delTribunal Constitucional". Con esta contundente frase Convergència, Esquerra o sea Junts pel sí además de la CUP han dado entrada en el registro oficial del Parlament de Catalunya del documento que abre las puertas en 30 días a la desobediencia civil en Catalunya contra el Estado por la vía parlamentaria que sin duda tendrá su incidencia en plena campaña para las generales.  

El día en el que Rajoy convoca a sus conciudadanos a unas elecciones generales, echa andar el Parlament de Catalunya del que nos esperamos una legislatura breve pero intensa. Breve si no se inviste a Artur Mas, e intensa, porque la nueva Presidenta de la institución Carme Forcadell quiere pasar a la historia como la política que hizo posible la "declaración unilateral de independencia". Si ambas circunstancias se producen, tenemos garantizado un lío monumental, en el que todos vamos a perder el sentido de equidad para convertirnos en enemigos irreconciliables durante varias generaciones.