A batalla de Podemos

Anda o patio podemita revolto e con ganas de gresca. O tic estalinista que provocou o cesamento do portavoz da Asemblea de Madrid, Jose Manuel López, polo chamado sector pablista, colocou á formación en clave belicista, enviando á militancia unha mensaxe descorazonadora: hai loita polo poder.

E nese "e ti máis" sorprendente, ten un papel moi destacado o actual secretario de organización, o sinuoso Echenique, quen, na pelexa Iglesias-Errejón xoga o papel de pedra angular dos dous contendentes para logo condicionar nun futuro inmediato a estratexia política do bando gañador. Polo que parece, os errejonistas xa se deron conta da manobra do dirixente "arxentino" e dedicáronlle "desaforadas críticas" no seu hábitat natural que, como Vds. xa saben, é a rede que todo o pode. Falta agora que Pablo Iglesias se dea tamén conta da estratexia e pacte co seu, ata hai pouco, 'amigo da alma' e deixe ao "intrigante" aragonés coa brocha na man e sen escaleira que o sosteña.

En definitiva, o da guerra civil en Podemos é máis que un acaloramento de galos de pelexa que non alcanza aínda o nivel dun divorcio masivo da militancia, que acode a Vistalegre co asombro aínda reflectido nos seus rostros, xa que ninguén quere, nin ve oportuno, o desgaste ao que os seus xefes de fila someteron a unha organización que sabe que na súa "moi difícil unidade" radica a súa supervivencia, algo que non desexan nin os empresarios do Ibex nin os dirixentes populares con sentido aznarista que non rajoyano, nin tampouco os socialistas do PSOE de Susana, que esperan como auga de maio que Iñigo Errejón se cepille a Pablo Iglesias, para poder cantar con máis brío a Internacional no próximo congreso "da refundación".

É bo para a política española que se divida Podemos? Pois como dirían os meus paisanos de Ourense: depende. Ou sexa, que a resposta cambia de matiz, segundo en que lado da bancada do Congreso fagan Vds. a pregunta, porque, que se saiba, ninguén ten a certeza absoluta de que a desaparición dunha forza de esquerda impertinente e populista beneficie ás clases máis castigadas pola crise, senón todo o contrario. E se, en cambio, gaña partidarios a centenares, o matiz errejonista que parece camiñar cara a camiños máis socialdemócratas que acabarían por atraer aos seguidores anti-aparatistas do PSOE, con 90 mil afiliados a piques de romper os seus carnés, debuxarían unhas alianzas electorais nun futuro case inmediato moi pouco tranquilizadoras para a vella política, xa que, ese tipo de pacto, non asusta ás grandes maiorías burguesas, como agora si o consegue o pablismo co seu posicionamento tan altanero como revolucionario.

O ano que entra diranos se a segunda parella de Pablo Iglesias, a deputada Montero, acertou azuzando as redes contra o seu compañeiro Errejón, e se, por tanto, o seu marido perdeu o "oremus" ao dar o visto e prace a semellante iniciativa. Falta pouco para que todos saibamos se Podemos rompe ou consegue dar un paso atrás e recompoñerse enviando a cantar xotas ao Pirineo aragonés ao tal Echenique, recuperando de novo "a escena do pico" entre Pablo e Iñigo que tanto gustou aos seus e que deu sentido ao Podemos que todos coñecemos e moitos votaron. O que non se sabe, nin sequera se adiviña, é o rol que cada un dos contendentes lle ten reservado a Alberto Garzón, perdido por algúns dos conventos que fundara Teresa de Jesús en busca da esencia espiritual do "vivo sen vivir en min" que tanto gustaba de pregoar a santa de Gotarrendura.