PSC: De orquestra sinfónica a banda municipal

Acabou o Congreso do PSC. Os seus organizadores están satisfeitos Aprobaron a elección en primarias do seu primeiro secretario por unanimidade! Tanto poñer 'en solfa' o das votacións á búlgara, e agora resulta que o inimitable Todor Zhicov é un pobre pipiolo á beira dos xerarcas do PSC.

Polo demais, o máis interesante deste Congreso está ao meu modesto entender, no contido dalgúns relatorios, por exemplo a de Víctor Francos sobre Federalismo, unha palabra que a este xornalista sóalle fantástica desde hai varios anos. O desexo do relator de elevar o rango dos Status a nivel de Constitución territorial ou autonómica sen que o Tribunal Constitucional poida tocala é unha iniciativa moi arriscada, pero emocionante, que chocará seguramente co posicionamento de quen en Madrid, e non me refiro ao PSOE, senón á contorna política empresarial e sobre todo mediática, moi á dereita dos socialistas, que non se vai deixar "este túnel" tipo Messi que idearon os ideólogos do PSC. Pero mira, algúns levamos unha sorpresa moi agradable ao ler o texto final xa que, aínda que poucos, os que pensamos así, cremos que iso do encaixe territorial no Reino de España pasa por algo parecido.

Pero como me imaxino que a Vds. o dos relatorios resúltalles confuso, paso a comentarlles as maldades do Congreso. A primeira que Nuria Marín, alcaldesa de Hospitalet, sen ter que acudir a unhas primarias e competir con Iceta, deu un 'sorpasso' monumental á súa amiga Nuria Parlón ao coarse como número dous do partido, encima co beneplácito das dúas almas en litixio. Chapeau!

Outra máis: Collboni, o capo da familia municipal de Barcelona, coouse no número tres da clasificación ao situar "o seu home", Salvador Illa, na poderosa Secretaría de Organización onde os seus antecesores, salvo o efémero Dani Fernández, exerceron o poder de maneira inmisericorde durante varias lexislaturas. Lembremos o Mestre de mestres Josep María Sala, ou o 'Gran Hermano' Pepe Zaragoza como exemplos máis significativos. Se Illa fai o que debe facer, o seu Xefe político capitaneará a nave socialista máis ben pronto que tarde e Vds. verano. Iceta tiña que pagar significativamente os votos da Federación de Barcelona á súa candidatura e fíxoo xenerosamente, na persoa de Illa e outros cinco dirixentes máis.

E Nuria Parlón? Pois, o seu asesor o inmortal, Antoni Poveda, di que moi ben. Déronlle a Secretaría que ela quería despois de discutirlla duramente e con iso levala ao horto do Señor Gesemaní, que é onde a historia di que prenderon ao pobre Xesucristo. Oxalá me equivoque pero eu crin que a que sacara o 46 % dos votos dos militantes fora a Alcaldesa de Santa Coloma e non a de Hospitalet. Pero en fin, a interesada xa saberá mellor que calquera outro o por que lle tomaron o pelo ou que clase de táctica política é a que a levou á situación dentro do seu partido na que se atopa tras a celebración do Congreso.

E como a lista de detalles con morbo é moi extensa, detereime finalmente no discurso do Primeiro Secretario, o líder indiscutido "da unanimidade" que salvou a butaca polos pelos que quedan, xa que a súa adversaria nas primarias fíxollas de todas as maneiras inimaxinables acompañada, iso si, dun grupo de amigos do propio Iceta que polo ben do socialismo catalán non deben abandonar nunca o seu feudo do Baix Llobregat. O que ao danzarín de Miquel se lle esqueceu completamente ou está afectado pola síndrome do disimulo, non quere dicir que aquilo de "está ben, o que ben acaba", sexa a verdade absoluta do que, uns e outros, protagonizaron, á vista de todo o mundo, xa que a pelexa foi dura polas deslealdades que uns poucos non tiveron escrúpulos en protagonizar.

Un día destes, algúns entenderemos o por que, nas palabras de Iceta, subxace a resignación de ofrecer o PSC como bisagra de todo o que poida ser unha candidatura gañadora, por moi "Común" que sexa a ideoloxía. É coma se se quixese representar no futuro o papel que exerceu na política catalá a case "desaparecida" Unió Democrática, á que o seu socio de moitos anos a Convergencia de Artur Mas asestou unha puñalada trapera pasándose á trincheira do independentismo despois de tantos anos de "fraternal" convivencia co seu socio democristián.

Parece claro, á vista desa formulación que aquela Orquestra Sinfónica que era o PSC cos seus Raventós, Maragall, Mercé Salga, Marta Mata, Narcis Serra ou Ernest Lluch, abandona as grandes partituras políticas e resígnase en converterse nunha boa Banda Municipal á que só se lle chama para os concertos do domingo ou para celebrar as festas da Patroa. A min persoalmente, as bandas de música emociónanme moito e hai varias entre as miñas favoritas, pero claro, a Sinfónica de Berlín ou a de Filadelfia son outra cousa porque para tocar nelas hai que ter outro nivel.

E por hoxe nada máis. Outro día escribireilles unhas liñas sobre as pontes de Madison que segundo algún coñecido xornalista foron tendidas neste Congreso para que aos da Xestora do PSOE e sobre todo á Presidenta Díaz se lles pasase o cabreo da votación no Congreso dos Deputados.