As claves do diálogo

Agora mesmo, son moitos os inconvenientes que impiden un pacto de goberno a tres, a fin de que teñamos, antes de maio, un novo Goberno en España que desatasque a economía e devolva aos mercados do diñeiro a tranquilidade perdida. Con todo, a pesar dos agoreiros, existen posibilidades de que a uns e a outros se lles apareza o Espírito dos Pactos da Moncloa, que é o que outorga a sensatez política e o acougo necesario para mirar ao rival ideolóxico con menor saña e máis valor engadido, coma se a cousa tivese, efectivamente, arranxo.

Un deses síntomas esperanzadores pono indiscutiblemente Podemos. Non porque esta coalición evolucionara cara a unha converxencia con socialistas ou cidadáns, senón porque a súa estrutura interna está moi tocada coa lea Errejón-Iglesias, que afectou gravemente o seu aparello electoral en mans do primeiro e do seu home de confianza Sergio Pascual expulsado de malas formas da Secretaría de organización do colectivo podemista. Para entendernos; se, agora mesmo, Podemos vaise a unhas eleccións anticipadas, a formación de Pablo Iglesias non ten capacidade para afrontalas organizativamente, xa que necesita internamente do que Monedero definiu como unha refundación ou reedición do pacto de Vistalegre para saír airosa.

Con semellante panorama interno e á espera de que as augas volvan á súa canle, o líder de Podemos debe tentar gañar o tempo suficiente para aclarar o destino da súa formación e sobre todo, levala cara a outro modelo máis estable e seguro. Esa é unha das claves que explica o por que e ata o como podería chegarse a un acordo para a formación dun goberno que deixe fose a Mariano Rajoy do poder.

Pero hai máis. A outra pata do banco infumable para Ciudadanos e PSOE que ten por nome e apelidos "o dereito para decidir", estase ventilando desde hai varias semanas en Catalunya, onde Miquel Iceta --sempre Iceta-- e Xavier Domenech, o cerebro de En Comú Podem, conversan, longa e distendidamente, en como atoparlle un camiño a esa enorme pedra que supón convocar un referendo e que non rompa a unidade do Estado espertando ao león durmido do nacionalismo español máis belixerante e golpista.

Polo que un sabe, non van mal as conversacións, nas que tamén está incluído outro tema moi importante, como é a entrada do PSC no goberno municipal de Barcelona, que explica a permisividade nos últimos tempos dos sociatas ás saídas de nai da alcaldesa Colau en temas como a prostitución, a lea dos hoteis e a xestión da auga metropolitana, que teñen moi encabuxados a moitos e destacados empresarios que se preguntan de que van os socialistas nesta nova etapa da súa historia política.

Se as dúas cabezas pensantes de PSC e En Comú Podem se poñen de acordo e atopan a "pedra filosofal do referendo", en Madrid haberá pacto e aquí, como din os nosos maiores, despois... gloria, vendo como se van ao paro moitos "recomendados" dos partidos que atoparan refuxio seguro nalgunhas "grandes empresas" catalás tras saír da política, cansas estas de tanto vaivén desagradecido dos dirixentes políticos. Veremos a un número significativo de damnificados protestando ante as sedes. Ao tempo.

E que máis? Pois, por engadirlles máis sustancia, aquilo que tanto nos contan en Madrid nos últimos meses, de que os cidadáns non queren outras eleccións e que poden darlles coa porta nos narices aos que se mostran "incompetentes" para resolver un problema que si souberon arranxar en moitos municipios españois os pobres concelleiros de pobo, por exemplo esta semana pasada os de Molina de Segura en Murcia, onde unha muller socialista chega á Alcaldía grazas ao apoio de Ciudadanoss, Ganar Molina e Podemos. Así de simple e así de fácil, e ademais co aplauso da maioría dos veciños que apoiaron a idea sen que caese a torre do campanario. O alcalde popular que levaba 21 anos na súa cadeira deixouno, que xa tocaba, e os seus oito compañeiros de partido fóronse á oposición. Agora manda Dona Esther Clavero do POSE cos 15 votos de, repito por se na Carrera de San Jerónimo non se decataron, PSOE, Ciudadanos, Podemos e Ganar Molina. Así pactan as bases. Amén.

Que pasa, que os molinenses son máis intelixentes que os seus xefes políticos de Madrid? Pois, polo que parece, debe ser iso e non que os Sánchez, Iglesias, Rivera e Rajoy teñan un mandato numantino dos seus votantes que lles impida entenderse entre si como afirman.

Así que, con este último dato en clave electoral déixoos nas súas reflexións, mentres nós vixiamos como se van desenvolvendo uns acontecementos que apenas comezaron a desenvolverse e que prometen grandes interpretacións teatrais.