​Un edificio en ruínas

Ninguén escribiu unha liña sobre a situación das finanzas do PSC, que do mesmo xeito que Convergència ou a extraparlamentaria Uniò, atravesa por momentos moi duros, nos que se comeza por vender as sedes e se acaba facendo unha derrama entre os militantes, sobre todo se viven a conta do partido ou son cargos públicos. Procedemento que non leva máis que á ruína absoluta e ao desalento, nun país moi proclive ao gratis total e á protección do Estado.

O PSC, que se asoma ao seu decimoterceiro Congreso, volveu ao seu lugar de orixe, ou sexa, ao Palacio de Congresos de Montjuïc. Por morriña? Digamos mellor que por custos. Hai que aforrar diñeiro e, sobre todo, gardar baixo sete chaves o segredo mellor gardado. Como se puido chegar a esta situación financeira tan precaria? Quen son os responsables? Silencio absoluto e, sobre todo, a calada por resposta, para que ninguén pense que os xestores socialistas cataláns, que mandan aínda en importantes concellos, non saben como levar as finanzas do seu propio partido e que o conduciron ao desastre. Iso sería letal.

Polo demais, o día en que Rajoy nomeaba un Goberno de amigos --é que alguén esperaba outra cousa?-- nas redaccións soubemos que ningún dirixente socialista español acompañará os seus fraternais compañeiros do PSC de Catalunya na inauguración ou na clausura do seu Congreso. E o que é máis delirante: ambas as dúas executivas están de acordo. Iso si, anúnciase que varios dos que votaron 'NON' no Congreso, desobedecendo o mandato do Comité Federal do PSOE, aparecerán por Barcelona e sumaranse ao "aquelarre contra o 'NON' que organizou o primeiro secretario Miquel Iceta. Todo un xesto de boa vontade á maioría do socialismo español. Neste show só nos falta que Pedro Sánchez marque uns pasos co seu amigo Miquel Iceta.

Dinme que o da executiva vai ben, que xa hai acordo. O cal me soa a conto da leiteira, ou se o prefiren Vds., a aquilo tan bonito que se dicía en tempos de Felipe González e Joan Raventós sobre "os fraternais lazos" que unían o PSOE e o PSC, cando a formación catalá se presentaba ás xerais baixo as siglas PSC (PSC-PSOE) que tantos votos recollían, sobre todo do electorado feminino, ao que volvía tolo a figura do político sevillano. Por aquel entón, recordo eu, celebrábanse con sorrisos cómplices incluso os sarcasmos de Alfonso Guerra. Que tempos aqueles!

Agora a cousa pinta diferente e do que se trata non é de salvar o soldado Ryan disfrazado de Iceta, senón de evitar o derrube do edificio en ruínas que é o PSC, empresa farto difícil, recollendo do Val dos Reis momias coma "o rojo" Sabaté, tentando a renovación.

Dóeme dicilo, pero por moito Congreso que se celebre, isto ten pinta de inmersión sumisa tipo Collboni no novo partido da Colau, soberanista e 'cupero', aínda que os asesores da alcaldesa non queiran aínda recoñecelo. Síntoo polos socialistas españois, pero van ter que abrir sede de novo en Catalunya e buscarse a vida electoralmente, no peor momento da súa centenaria historia, porque este PSC, diga o que diga o seu primeiro secretario coa boca pequena, o que busca é a ruptura, e se lla dan feita botándoos de Ferraz... mellor que mellor, porque así recollerán, pensan eles, réditos electorais inmediatos. Idea que lles meteu na cabeza algún "xenio" da familia independentista para acabar de afundilo na máis triste insignificancia política. En fin, que no tema do PSC, como notarían xa, non son o que se di moi optimista. Oxalá me equivoque...