A crise de Podemos

Podemos esgrimiu nas pasadas eleccións municipais unha estratexia que, persoalmente, pareceume unha "golfada impresentable" que viña consistir en deixar que os posibles candidatos "podemistas" se presentásen cunha marca propia "Viladecans sí se puede" ou "Por Cádiz sí se puede" e se resultaban elixidos, presumir de que eran súas esas concellerías polo só feito de habelas gratificado coa súa "aquiescencia". Así comezou a batalla na maioría dos concellos onde os candidatos "eran e non eran" ao mesmo tempo de Podemos, con excepción daquelas poboacións onde si quixeron mollarse "as novas estrelas da política" e aparecer nos mitins ou mesmo no cartel electoral. O certo é que a decenas de concelleiros se lles deixou colgados e a historia continúa sen resolverse porque os líderes nacionais só están polo labor de tocar poder no Estado e non perderse na configuración dunha estrutura política seria e estable. O seu vai por outro camiño: alcanzar o poder a través dunha plataforma electoral ao redor dunha soa persoa, que logo irá deixando os aliados polo camiño, se antes, estes, non se decatan da manobra e non deixan ao da coleta coa brocha na man e sen escaleira, nin parede que pintar.

A partir de aí, e de primarias parecidas ou bastante peores ás que organizan, cando lles convén, os que desde o tándem Errejón-Igrexas chamaban en campaña, despectivamente, os partidos da caste, Podemos foi edificando a súa antes dita plataforma electoral, á que se foron sumando as diferentes "franquicias políticas" que o forman actualmente, que conseguiron ocupar postos de poder impensables fai tan só un par de anos. Pero, como resulta que neste guiso mesturáronse ameixas de Carril, tenreira de Girona, Vinagre de Xerez con arroz da Albufera, e tamén outros misteriosos ingredientes de diferente procedencia ideolóxica, os mestres de cociña aos que se debe tan dispar mestura, aínda non teñen claro se o produto que lles saíu é unha paella valenciana, un potaxe marcián ou a poción máxica do druída Panoramix, que lles debe dar a forza sobrehumana que necesitan para sacar do Parlamento, e mesmo da vida política a PP, PSOE, Ciudadanos e mesmo Esquerda Unida, convertendo este país chamado España ao bolivarismo mais recio e combativo, sen decatarse de que isto é Europa e que o exemplo grego a nós, cremos sinceramente algúns, non nos serve para nada e tampouco non nos leva a gañar esta difícil etapa de montaña que é a crise.

Agora Pablo Iglesias e Iñigo Errejón andan, Vds. xa me perdoarán a xermanía, a ostias entre eles, coma se ambos quixesen reeditar o vello enfrontamento que en outubro de 1991 protagonizaron Felipe González e Alfonso Guerra pola reconversión de Hunosa, na que o segundo defendeu as teses do sindicalista Fernández Vila fronte ao peche patronal de Solchaga. Quen lle ía dicir ao autor da frase "o que se mova non sae na foto", que Vila acabaría ao cabo dos anos xulgado por corrupción! Grave diatriba que levou aos dous vellos amigos sociatas do "clan da tornilla sevillano" a enfrontarse abertamente e, a partir de entón, o un para quedar con todo o poder do Estado e ao outro a sobrevivir, ata a súa xubilación parlamentaria recente, á fronte dunha corrente interna coñecida a partir de entón como "guerrismo" que tiña a súa parte de poder simbólico representada na Fundación Pablo Iglesias (o bo, ou sexa: o fundador do PSOE e a UGT). Nin Iglesias é Felipe González aínda que o pretenda, nin Errejón gasta a corrosiva graza de Guerra á hora de vilipendiar ao adversario político aínda que o tente a diario, polo que cabe deducir que o que pase dentro de Podemos non se parecerá en nada á transformación que sufriu o PSOE con aquela crise interna, xa que amarrado ao poder a través dun líder carismático, puido asimilar dentro das súas siglas a posible disidencia sen que o electorado os castigase por iso. Non eran un partido marxista leninista, iso xa quedara atrás na súa centenaria historia, mentres que a bisoñez de Podemos os aboca á irrefreable radicalidade cun final similar ao que protagonizaron en Grecia os dirixentes de Syriza Alexis Tsipras e o seu carismático Ministro de Economía Yanis Varoufaquis e se me apuran, co engadido da anterior escisión que encabezou o Ministro de Enerxía Panayotis Lafazanis, que levou tras as eleccións de xaneiro do 2015 vinte e cinco deputados, máis ou menos os que Pedro Sánchez busca agora de forma apaixonada nas mareas galegas e no Compromís valenciano.

Así que xa saben, como dirían os seareiros: hai partido para un acordo de goberno e moito máis, desde que o secretario xeral do PSOE deu o intelixente paso de entrevistarse co President da Generalitat, nun momento histórico no que, ao sucesor de Mas, como ao Rey de España Juan Carlos I cando lle investiu Franco só viu a velo Valery Giscard d'Estaing e Henry Kissinger que, por aquel entón, eran os dous personaxes "máis listos da clase" no contubernio político internacional" cos resultados que a maioría dos españois coñecemos dabondo.

Por iso, se cadra, as votacións de investidura ata viñeron ben para que o Réxime parlamentario se auto-rexenere e nos mostre quen é quen na política de España, e sobre todo, se a súa altura de estadista responde ou non a unha moi secreta estratexia persoal. Pronto o comprobaremos na que xa se denomina "A Crise de Podemos".