O gorro dos socialistas

A política, como a vida, é un gorro: uns póñenllo, outros quítanllo e o que non o acepta está condenado á máis triste e solitaria depresión, que é unipersonal e ninguén lle axudará a remontala, excepto a familia.

Dicía o vello profesor Tierno Galván que "o triunfo político é a suma do sentido común e a capacidade de liderado". Un pensamento que hoxe máis que nunca se fai necesario no panorama dos socialistas españois, que se se caeron dez veces nas súas crises internas, están dispostos a facelo as veces que faga falta para levantarse e seguir loitando polas súas "ideas". Pero ata agora, creo que as dúas premisas estiveron ausentes, de vacacións, nos dirixentes socialistas. É como unha tolemia colectiva.

Apuntan que un tropezón pode previr unha caída, pero tamén que o home é único animal que tropeza dúas veces -ou as que faga falta- na mesma pedra. Iso é o que lles está sucedendo aos socialistas da rúa Nicaragua, que aínda non atoparon o seu lugar e esquecéronse hai tempo de quen son os seus votantes, os seus valores e os seus principios. Ciudadanos e Podemos estanlles eternamente agradecidos porque recolleron os votos dos orfos do PSC, tanto militantes como votantes. É algo así como a serie que emitía TVE hai uns anos na que Marco se pasaba todos os capítulos buscando á súa nai e, cando ao fin a atopa, está enferma e a piques de morrer. Será demasiado tarde para atoparse?

Sempre se dixo que os socialistas cataláns foron hábiles nas súas relacións coa cúpula do PSOE e o seu poder de influencia no mesmo non deixa lugar a dúbidas. Pero, nesta ocasión, perderon as súas pericias en varias batallas, o que non lles levará a gañar a guerra. Esa posición, por moito que o disimulen, deixounos fóra da xestora do PSOE e en plena guerra interna nunhas primarias a cara de can para que ou ben un continúe dirixindo o partido ou outra dea o salto. Por iso, as cousas que se din, aínda que non sexan conscientes, van deixar ao PSC á porta da UCI. As ameazas de romper co PSOE, crear grupo propio en Madrid ou romper a disciplina de voto no congreso son dardos que se poden volver na súa contra. Para levar a cabo todo o prometido, consultarano á militancia. "As persoas responsables empezan a darse conta de que o socialismo sen democracia non funciona", dicía Willy Brandt.

Os dous candidatos deben explicar ben e claro, sen trampas e de forma transparente se van romper co PSOE e se Parlon o fará para coligarse co futuro partido da Colau, que antepon os interese independentistas ás necesidades da xente. O mesmo debe facer Miquel Iceta, que ten que falar clariño sobre a súa postura nestes temas. Nesta batalla desigual Parlon regala camisetas mentres que Iceta as cobra a cinco euros; unha fai folletos que custan diñeiro, o outro non o fai. Sería bo que se explicase á cidadanía quen paga todo este material. Igual fixeron unha colecta entre todos -quen?- para pagalo. Di un proverbio suízo que "as palabras son ananos, os exemplos son xigantes", porque se non, "cando o carro se rompe moitos dirán por onde non se debía pasar".