As candidatas

Non é a primeira vez que se achega a esta xanela de opinión a idea de que as mulleres vaian ocupando os lugares máis relevantes da política. Como todos sabemos, a cúspide desta escaleira cara ao poder e a representatividade alcanzarao o Reino de España, cando unha raíña, agora Princesa de Asturias, suceda a seu pai nun dos tronos máis emblemáticos do mundo occidental. É cuestión de tempo, pero tamén dunha reforma exprés da Constitución que segue esperando aos partidos políticos para poñerse de acordo.

E aínda que non pareza o maior dos problemas que aburen a Carta Magna, non estaría demais non esquecer que Felipe VI é Rei, ademais de por unha abdicación, pola vixencia dunha lei de 1713 que deixou a súa irmá maior sen coroa. Así que toca espelirse, aínda que a Don Felipe non lle discuta agora mesmo ninguén o trono, nin tampouco a súa lexitimidade histórica. Afortunadamente, son dúas princesas as que poden suceder o seu augusto pai, e no horizonte sucesorio, non apareceu ningún fillo home, pero iso non xustifica que non toque mover ficha, por moito que a algúns os asuste.

Solucionada esa dúbida, queda saber cando teremos unha presidenta de Goberno, xa que no Congreso e no Senado xa houbo varias, entre elas a actual Ana Pastor, que non só non o está facendo mal, senón que, ademais, descubriunos aos xornalistas unha personalidade aberta e cun gran sentido do humor á galega. Ou sexa, que toca apertar as clavixas dos partidos para que os seus líderes se convertan en lideresas e unha delas ocupe a Moncloa como sucede con toda normalidade noutros países veciños cunhas democracias moito máis consolidadas.

No ámbito autonómico, esta mesma semana chamou a atención o anuncio de Carles Puigdemont de abandonar a Presidencia da Generalitat a finais deste ano 2017, deixando o seu partido sen candidato claro, o cal non é unha novidade de menor calado, xa que esta nación histórica nunca tivo unha muller á fronte do seu goberno, o mesmo que as outras dúas nacións sen estado que son Galicia e Euskadi, ambas as dúas con recentes inquilinos presidenciais e poucos sinais de que teñan gana de atopar unha galega ou unha vasca que mande de verdade en ambos os dous territorios.

Se Catalunya rompese esa dinámica, este país daría un paso adiante moi importante, aínda que a presidencia de mulleres en Madrid, Andalucía, Baleares e Navarra non é unha bagaxe nada despreciable, sobre todo polo importante "carisma" persoal e político que teñen todas elas, que souberon seguir o ronsel da sindicalista María Antonia Martínez, a primeira muller que foi Presidenta dunha autonomía como a de Murcia alá no xa afastado 1993.

Como de todos é sabido, os españois votamos a numerosas mulleres nos Concellos de toda España. O cal vén demostrar que a xente do pobo quere que nos seus gobernos de proximidade ocupen as alcaldías as mulleres máis preparadas e que os partidos dobraron a man ante as intencións de voto dos seus votantes. Se ese fenómeno populista se traslada aos outros estamentos da política, a esta España do 2017 non a vai coñecer, como diría un coñecido político da Transición, nin a nai que a pariu.

Unha realidade que oxalá non tarde moito en chegar e pola que apostamos sempre e seguiremos apostando claramente.