O PSC perdeu un parafuso

Levo varios días escoitando voces. Algunhas, moi susurrantes e adictivas, sobre a deriva que algúns dirixentes socialistas de Cataluña protagonizaron no último Consell Nacional do partido que dirixe Miquel Iceta e que Catalunya Press resumiu informativamente de forma moi precisa avanzándose á súa competencia máis directa.

Persoalmente, non me apetece xa nada escribir en clave socialista porque, cada vez que o fago, cabréome máis da conta con impresentables como o alcalde sociata de Viladecans (municipio barcelonés), pero despois de engulirme nunha soa sentada a entrevista do primeiro secretario socialista en 'El Periódico de Catalunya' e o artigo no mesmo diario de Quim Coll, non puiden aguantarme máis e decidín poñerme diante do computador para escribir algunhas liñas sobre a dimensión descoñecida que está a adquirir a liña oficial dun partido que, federado ao PSOE, cada día que pasa pide máis a berros que Ferraz volva ás súas orixes e poña sede coa súa marca histórica en Cataluña.

Sempre tiven ao meu amigo Iceta como un político coa cabeza moi ben amoblada, pero tras lerlle as súas últimas propostas canadenses no diario do grupo Zeta, creo sinceramente que algo comezou a deteriorarse na súa alma de socialista de toda a vida.

Debe de resultar duro ver como os teus compañeiros de Santa Coloma ou do Baix Llobregat (área metropolitana de Barcelona) conspiran cada día para moverche de sitio a mesa do despacho, pero tirarse a estas alturas da película ao Lago Ontario para manter a cadeira, demostra que ou que o coco xa non che dá para moitos pensamentos internacionalistas, ou que os que che rodean --ai, Miquel, os amiguetes!-- metéronche tanto medo no corpo, que só podes representar o papel de catavento de campanario en Nicaragua Street (sede do PSC) para poder seguir gozando do condumio.

Definitivamente, este PSC perdeu un parafuso de forma singular dende que o seu sector máis elitista e soberanista, versus carguista, deveu en aproximarse ao soberanismo de conveniencia de Artur Mas. Nese momento e ante o horizonte da nova Ítaca, todos os socialistas de conveniencia --enténdase, os Maragall, Comín, Geli, Nadal, Tura ou Castells-- deberían levarse consigo aos do "si pero non" que quedaron calentitos nas súas alcaldías por medo a perder os seus cargos e, con eles, as siglas co apéndice de renovado ou renovador. E o PSOE pola súa banda, e en paralelo, deixarse de tantas manobras de camuflaxe e render contas electorais coas súas siglas que non teñen nada de deshonroso e coas que se pode pactar con calquera grupo da esquerda, incluídos os desafectos unha vez concluídos calquera tipo de comicios. Ou sexa, cada un na súa casa e o socialismo, na de todos.

Por non facelo, ambas as partes están a nos mentir aos cataláns e, por suposto, enganándose a si mesmos. Porque o razoamento é moi sinxelo: en calquera hipotético novo estado, sempre haberá siglas como o PSC que son tan lexítimas como as do PSOE, que tamén recolle votos. O de transversalidade, nos tempos que corren, hai que deixarllo para o seu exhaustivo estudo, sen subvención pública posible, á Fundación Trias Fargas ou ao seu rival a Rafael Campanals, que ambas son refuxio de eruditos e eminentes coñecedores da sabedoría política, que seguro atopan a forma de explicarnos o fenómeno facéndoo compatible co independentismo, para maior satisfacción da renovada Convergència ou da actual executiva do PSC.