Está claro que "os cadros dirixentes" do PSC non aceptan o resultado da votación celebrada recentemente no Comité Federal do PSOE, onde se acordou maioritaria e democraticamente a decisión de absterse na segunda votación na nova sesión de investidura á Presidencia do Goberno. E digo que está meridianamente claro, xa que os seus votos foron por unanimidade, salvo un "honrado" participante que acordou el só absterse no medio dunha presa de 'Nons'. Votouse, como dicimos os xornalistas, "á búlgara" para que o NON soase rotundo e desafiante cara aos seus compañeiros de toda España.


E como iso é así, e non hai volta de folla, por moito que se apele a posteriori á fraternidade e ao camiño en común percorrido, agora toca que a Xestora que preside o histórico Javier Fernández amarre os machos e poña sobre a mesa de Ferraz este órdago ao grande e o resolva o mellor que saiba e poida, porque se non o fai, a Rajoy non o inviste a abstención prevista, e o próximo congreso socialista vai ser unha gaiola de grilos.


E ante semellante panorama, un pregúntase polo interese que teñen os actuais socialistas cataláns do PSC en romper cos seus compañeiros do PSOE, agora que miles de socialistas --que antes lles votaban cando Felipe González enchía as urnas da rúa Nicaragua só co seu carisma-- abandonaron o partido e aos seus dirixentes para votar Ciudadanos ou Podemos; e queda case sen resposta, salvo a de que os ICETA e Parlón, vendo que xa nos lles queda case nada que vender politicamente --porque Sánchez é unha catástrofe electoral, e Díaz un inimigo na súa propia casa-- crean que os seus soldos e cargos só poidan salvalos arrimándose ao fenómeno Colau, como xa fixeron no Concello de Barcelona, ou a un posible pacto con Esquerra e os restos de Convergència nunhas previsibles eleccións en Catalunya.


E ao PSOE que lle queda por facer? Pois, sentíndoo moito por Josep Borrell --ao que se lle esqueceu que dimitiu por un problema de corrupción fraternal-- haberá que coller con pinzas a posibilidade que xa apuntaron varios históricos do partido, que é reabrir a Federación do PSOE en Catalunya, aínda que á mesma só se apunten catro gatos e a porteira de Núñez, como eu lle dicía a un entrañable amigo meu hai escasas horas. Porque aínda sendo moi malos os resultados, sempre serán os teus, e non os de quen un día amencen constitucionalistas, outro canadenses e ao seguinte votan a Artur Mas e a converxencia corrupta de toda a vida e logo... quedan tan panchos.


Tan certo como que hai ceo, a Rajoy votáronlle 7.906.185 concidadáns na última convocatoria electoral. E gústenos ou non, eles son os responsables que o PP da Gürtel sexa o partido máis votado en España. Os 11 parlamentarios socialistas españois que van absterse non son os responsables de que esa verdade política sexa como é. E democraticamente hai que aceptalo. Como, por exemplo, asumimos que Odón Olorza fose alcalde de San Sebastián tamén grazas ao PP vasco, ou Patxi López Lehendakari grazas tamén aos votos dese mesmo PP. Escríboo porque estes "insignes" socialistas puxeron "o berro no ceo" en favor do Non é NON. En cambio a Susana Diaz, á que se lle acusa de ser a inductora da abstención, non a fixo Presidenta de Andalucía nin o PP nin Podemos, que tentaron boicoteala utilizando a mesma pinza política que impediu que Sánchez fose Presidente do Goberno, non fai tanto, e tamén a equivalente á que tentou Anguita co PP de AZNAR para cargarse ao PSOE coa axuda do actual dono do Español-Crónica Global, de nome Pedro J. Ramírez. E se non me cren, consulten as hemerotecas.


Estou seguro de que a decisión das últimas horas dos cadros do PSC vai ser acirrada con entusiasmo polos sectores independentistas da política catalá, cos seus medios afíns á fronte, e por contra criticada durísimamente polos do PP en Madrid. Ambos os contendentes mediáticos darán e quitarán razóns e quedarán tan a gusto. Nós, desde a nosa modestia editorial, quedamos coa inmensa tristeza que nos produce ver como "unha votación á búlgara" acabou coa escasa credibilidade política que tiñan os actuais dirixentes do moi maltreito PSC, que lles levou ao penoso lugar que agora ocupan na intención de voto dos cataláns. Por pensar en algo útil, gustaríame supoñer que no próximo Congreso de novembro o partido dos meus amigos Lluch e Raventós pensa en rexenerarse, aínda que moito me temo que iso é case imposible. Será porque vivo no Baix Llobregat?.

POWERED BY BIGPRESS